“Karşına çok daha iyileri çıkıcak. Gör bak, sonra beni hatırlayıp, ben bunun için mi üzüldüm deyip gülüceksin.” dedin bana sevgilim. Sonra da “Herşey aşk değil. Biz seninle çok iyi arkadaş olabiliriz” dedin. Ben cevap veremedim. Çünkü ağzımı açtığım anda içimde kalan, söylemek istediğim ne varsa salaklar gibi ağlayarak anlatıcaktım. Gözlerine bakıp, gülümsedim sadece. Çevirdin bakışlarını benden. İnceledim seni. Gözlerin, saçların, dudakların ne kadar güzeldi. Kahve içişin ne kadar da hoştu. Sonra tekrar baktın bana. Çekmedin bu kez bakışlarını. “Senden tek istediğim beni sevmendi. Ama olmadı. Yapamadın. Belki uğraştın. Keşke başarabilseydin. Keşke beni sevseydin.” dedim içimden. “Ben…” dedim, sustum. Bulamadım, diyecek tek bir cümle bile bulamadım.
Ben senden çok şey istemedim sevgilim. Sadece göğsüne yatıp, öylece kalmak istedim. Daha doğrusu “istemek istedim.” İstemeye bile cesaret edemedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder